Bij de Nederlandse club, d.a.s. Neerlandica, in Frenchs Forest, ga je minstens dertig jaar terug in de tijd. De club is gehuisvest in een niet al te spannend, rood stenen gebouw naast een groot sportveld aan de eind van een lange doodlopende weg. Bij de ingang hangt de Nederlandse vlag.
Het clubhuis doet op donderdag en zondag dienst als restaurant met op het menu oud hollandse kost inclusief aardappelen met jus. Doordat de afzuiginstallatie slecht werkt, geniet je gratis en voor niets van het eten mee, of je wil of niet.
Voor ons - gezin met kinderen - valt er bij de club niet veel te beleven. Je ziet er vooral grijze haren. De trouwe bezoekers behoren tot de generatie Nederlanders die in de jaren vijftig en zestig de grote oversteek hebben gemaakt. Die leven in een hele andere wereld dan wij. Hun kinderen zijn Australisch opgevoed en hebben weinig meer met Nederland. Die zie je dus ook niet op de club.
Een van de redenen waarom we er komen is het ‘winkeltje’. Daar haal ik mijn wekelijkse voorraad Brinta. Ze verkopen ook een goed assortiment Indonesisch eten (Conimex), speculaas en griesmeelpudding (Dr. Oetker) uit een pakje.
Het Nederlands van veel van de clubleden laat te wensen over. Als ik de mevrouw van het ‘winkeltje’ iets vraag in het Nederlands, kijkt ze me glazig aan. Daardoor weet ik vaak niet meer wat ik moet zeggen en dan mompel ik maar snel “thank you” en “bedankt”. Een van de twee zal ze in ieder geval verstaan.
Het is duidelijk dat bij deze Nederlandse club de aansluiting tussen twee generaties is verloren. De oudere generatie wil vast houden aan tradities van dertig jaar terug. Ze zitten niet op nieuwkomers te wachten. Dat is ook wel te begrijpen want ze hebben maar weinig met ons gemeen. Voor veel van de mensen is de club het laatste restje herkenbaar Nederland en dat willen ze graag zo houden.
Voor ons blijft een bezoekje aan de club een interessant uitstapje in de tijd. Ik ben benieuwd of wij er over twintig jaar ook nog komen.
No comments:
Post a Comment