Tuesday, August 31, 2010

Logistieke stress

Het nadeel van werken is dat je zoveel drukker bent met alle logistiek thuis. Als je niet werkt, is het leven een stuk gemakkelijker. Als thuisblijfmoeder heb ik eigenlijk nooit haast. Al mijn afspraken plan ik zeer ruim in met heel veel tijd voor en na de afspraak. Als ik bijvoorbeeld iets afspreek om 12 uur dan plan ik vanaf 11 uur niets anders meer. Eitje. Nooit stress.

Werk maakt alles veel gecompliceerder. En dan ben ik nog niet eens aan het werk. Ik zit nog steeds in de fase van de banenjacht. Vandaag had ik om vier uur een sollicitatiegesprek in de stad. Dit betekent dat ik dan om vijf over drie de bus moet nemen om op tijd te kunnen zijn. Daarmee diende zich meteen het eerste probleem aan. De kinderen moeten namelijk om half vier uit school worden gehaald. Hoe ga ik dat nu weer oplossen? Onze au-pair, Lieselot, is juist deze week - leuk voor haar maar niet handig voor ons - op vakantie.

Gelukkig kon buurmeisje Ella oppassen. Gisteravond kwam ze echter met de boodschap dat zij plotseling niet kon.  De oplossing? Haar vriend Tom. Nood breekt wet dus vooruit maar. Tom had ik al een paar keer voorbij zien komen en het lijkt me wel een aardige jongen. Een beetje nerveus werd ik wel van al het gedoe.

Vanmiddag om twee uur heb ik de kinderen uit school gehaald. Het leek me niet handig als Tom dit zou moeten doen. Om kwart voor drie heb ik hem een bliksemrondleiding door het huis gegeven en vervolgens ben ik het huis uit gesprint om op tijd de bus te pakken. Ik ben op zo'n moment toch zo blij dat onze kinderen alles behalve verlegen zijn. Ze laten er geen traan om als ik wegga.

Inmiddels ben ik weer thuis. Het gesprek ging goed. Het huis is een puinhoop - het hobbelpaard staat opeens in de gang - maar de kinderen liggen blij en tevreden in hun bedjes te slapen. Wie weet ga ik straks echt een werkend bestaan leiden? Meer stress!

Monday, August 30, 2010

The Australian Way of Life (TAWOL)

In het weekend is het een drukte van belang buiten. Dat begint al heel vroeg in de ochtend. Ook op zondagochtend als wij nog lekker op zijn Hollands op een oor liggen en luisteren naar de Kakatoos die in grote zwermen en met heel veel lawaai over het huis vliegen. Vanaf zes uur komen de eerste hardlopers, wandelaars en fietsers voorbij. Voorzien van hartslagmeters en ipods komen de meest uitlopende types langs.

Daarna komt langzaam het autoverkeer op gang met vaders en moeders die hun kroost naar het sportveld brengen voor rugby, voetbal of netbal. Netbal is een soort korfbal en is vooral bij meisjes erg populair. Daarna vertrekt iedereen naar het park of naar het strand of er wordt tijd gemaakt voor een 'brekkie' (ontbijt) met goede koffie erbij. Je vraagt je af of dit nou 'The Australian Way of Life' is, ofwel TAWOL.

De buurt waar wij wonen is natuurlijk niet representatief voor heel Australie. In de outback gaan Australiers niet zo snel naar het strand. Maar sporten (zelf of als supporter) en het buitenleven vindt iedereen doorgaans heel belangrijk. Afspreken met de 'mates' (vrienden) in het park voor een 'barbie' (barbeque) is ook erg populair. Je kunt het zo gek niet verzinnen of er staat wel ergens een gas-barbeque die je vrij kan gebruiken om er een lekker - groot - stuk vlees op te gooien. Sommige Australiers vinden de barbeque maar niets en koken met een 'camp oven' waarbij je een grote pan aan een driepoot hangt met daaronder een open vuur. Als er dan ook nog ergens een hengel uitgegooid kan worden, is dat natuurlijk helemaal top.

Wij doen hard ons best om ons aan te passen. Het sporten op zaterdagochtend laten we nog even voor wat het is maar we doen graag mee met de 'barbie' cultuur. Vooral Marcel dan. Hij wil al een 'camp oven' kopen.

Dit was dag twee van de uitdaging. Nog 28 dagen en 7.000 woorden te gaan.

Sunday, August 29, 2010

Start 30 dagen blog uitdaging






Ik vind dat ik te weinig schrijf op deze blog. Dus daar ga ik wat aan doen. Ik ga met mijzelf de uitdaging aan om iedere dag een blog van minstens 250 woorden te schrijven. Aan het eind van de 30 dagen heb ik dan 7,500 woorden geschreven over ons leven in Sydney. Ik ben benieuwd wie dat allemaal gaat lezen (iemand? wie? waar?) maar dat maakt mij niet zoveel uit. Dit zeg ik heel stoer tot ik merk dat echt niemand dit leest. Dus alsjeblieft als je dit leest, blijf dan vooral doorlezen.   

Ik merk dat de tijd zo snel gaat. Voordat je het weet zit je weer in een hele andere fase. Juist dat eerste jaar in een nieuw land gebeurd er zoveel. Nieuw huis, banenjacht, nieuwe school. Allemaal dingen om over te schrijven.  Ook leuk voor de kinderen later. Als ik maar genoeg leuke verhalen opschrijf, kunnen ze ons later nooit kwalijk nemen dat we ze naar de andere kant van de wereld hebben gesleept. 


Tot nu toe gaat ons leventje hier gepaard met veel ‘ups’ maar ook met een paar ‘downs’. Soms kan ik er echt van balen dat we zo ver weg zitten van alles en iedereen. Dan kan Australië mij echt gestolen worden. Ons expat-leventje in India was natuurlijk ook wel erg gemakkelijk. Alles is te regelen. WC papier op? Bel de winkel en het wordt gebracht. Dat hoef je hier niet te proberen. 


Omdat de expat gemeenschap in Mumbai zo klein is, heb je binnen de kortste keren "vrienden voor het leven" gemaakt. Die vrienden kom ik nu alleen nog maar tegen op Facebook. Hier woon je plotseling weer in een gewone westerse gemeenschap waar iedereen zijn eigen ding doet en je veel minder op elkaar bent aangewezen. Dat is wel even slikken. Misschien ligt daarin ook wel weer de uitdaging van het wonen hier.  

Goed. Inclusief deze zin zit ik op de 250 woorden. Laat dit dan de eerste blog zijn. Aantal woorden: 259

Sunday, August 22, 2010

Julia of Tony? Australische verkiezingen voor dummies

Heel Australie is in de ban van de verkiezingen. Ook Julia is er vol van maar dat komt meer omdat haar naamgenoot meedoet. Tot haar grote genoegen ziet ze overal haar naam staan. De huidige Prime Minister heet namelijk Julia Gillard. Gisteren mocht iedereen stemmen maar nog altijd is de uitslag niet bekend.  Spannend!

Stemmen is verplicht in Australie. Als je niet stemt krijgt je een boete van $20 (30 euro).  Gisteren was het druk bij de stemhokjes. Ik ging 's ochtends even boodschappen doen in het winkelcentrum en het leek wel uitgestorven.

Het gaat tussen de twee grote partijen. De Australian Labor Party (ALP) van Julia Gillard en de Liberal Party van Tony Abbot. Als ik dit schrijf heeft de ALP bijna 51% van de stemmen en de Liberal Party 49%. Het ligt dus echt erg dicht bij elkaar. Nu moeten beide partijen - geloof ik - met andere partijen gaan onderhandelen om te kijken of ze daarmee een regering kunnen vormen.

Iedereen zegt altijd dat de Australiers zo makkelijk zijn in de omgang en zo vriendelijk. Nou, door deze verkiezingen ben ik er achter gekomen dat dat helemaal niet zo is. Het gaat hier hard tegen hard. In de verkiezingsspotjes laten Julia en Tony weinig van elkaar heel. Dat is ook te zien op YouTube.

De klacht over deze verkiezingen is dat het eigelijk nergens over gaat. Dat klopt eigelijk ook wel. De kandidaten waren vooral bezig elkaar zwart te maken. Gelukkig is dat nu over en weten we snel wie de nieuwe Prime Minister zal zijn.

Sunday, August 15, 2010

Fietsen en eten tegelijk

'Wow! Laten we veel lawaai maken door met onze fietsbel te rinkelen!', riep een meisje blij bij de start van de 'Ride-on-Dinner' fietstocht door Surry Hills in Sydney. Help! Toen ik dat hoorde, dacht ik even dat ik met een schoolreisje mee was. Gelukkig gaf niemand gehoor aan haar oproep en hoefde ik mij niet al te opgelaten te voelen.



De eerste 'Ride-on-Dinner' in Sydney was georganiseerd door een kunstenaarsorganisatie om het fietsen in de stad te promoten. De 60 deelnemers kwamen vooral uit de alternatieve hoek. Zo was er onder meer een meisje uit Hong Kong met een mooi versierde regenboogfiets. Marcel knoopte een praatje met haar aan en tot zijn verbazing begon ze spontaan te zingen toen hij haar iets vroeg. Ook maakten we kennis met Micky, een 'guerilla urban gardener' (guerilla stads-tuinier). Blijkbaar is dat ook een beroep. Micky legde uit dat ze illegale tuintjes aanleggen in de stad op plekken waar toch niets gebeurd. Onze guerilla tuinman vertelde verder dat hij een tv show heeft gemaakt en dat klopt inderdaad. Zie de website.

De organisator van de fietstocht, Anthony Hamilton-Smith, komt uit Melbourne en is kok en industrieel ontwerper. Hij heeft een bakfiets gemaakt met een rijdende keuken. Hij noemt het zelf zijn 'slow kitchen'. Hij vroeg zich nog af of hij de bakfiets in Nederland zou kunnen verkopen maar ik geef hem weinig kans. Volgens mij bestaat er in Nederland helemaal niet zo'n 'buiten-eet-cultuur' als in Australie. Het regent er gewoon te vaak. In Melbourne is trouwens al vaker een 'Ride-on-Dinner' georganiseerd. Dit is de website van de organisator.

Tijdens de tocht reden we door de wijken Surry Hills en Redfern, even onder Darling Harbour. Surry Hills is redelijk trendy en hip. Redfern is duidelijk een minder ontwikkelde buurt met veel sociale woningbouw. Je ziet er zelfs een paar woontorens, een zeldzaamheid in deze stad.

Het fietsen stelde niet veel voor. Ik denk dat we hooguit drie kilometer hebben gefietst. Voordeel is dat je er geen zadelpijn van krijgt. Tijdens de tocht waren drie stopjes ingelast waar we iets konden eten uit de 'slow kitchen' en iemand vertelde over de buurt. Op het eind van onze 'monster-rit' stopten we bij een sociale fietswerkplaats waar deelnemers zelf een band mochten plakken. Dat klusje liet ik graag aan mij voorbijgaan.

Dit is het eerste Sydney evenement waar we aan meedoen. Met de komst van de lente staan er meer originele activiteiten op het programma. We hebben ons onder andere ingeschreven voor 'Breakfast on the Bridge' op zondag 10 oktober. Op die dag wordt de Sydney Harbour brug afgesloten voor al het verkeer voor een massale picknick. De gemeente bedekt de brug voor de gelegenheid met graszoden dus je hoeft je picknick-kleedje niet op het asfalt te leggen. Subliem! Er passen maar 6,000 mensen op de brug en daarom moet je je eerst registreren voor een loting. Duimen maar dat ze ons inloten!

Saturday, August 7, 2010

Typisch Australisch

Na India en Indonesië is dit het eerste buitenland waar iedereen Engels als eerste taal spreekt. Plots vallen wij in de categorie "nieuwe Australiërs met Engels als tweede taal". Dat is toch even wennen. Na een paar minuten, volgt meteen de vraag "Waar kom je vandaan?". Daar is geen ontkomen aan. Mijn accent verraad mij meteen.

Volgens Marcel moet ik iets meer met een Australisch accent gaan praten want dan verstaan mensen mij beter. Nou, liever niet. Ik vind het Australische accent niet bijzonder mooi of zo. Dit is een filmpje op YouTube over het Australische accent. Oordeel zelf.

Er bestaan veel typische Australische woorden. 'Ta' (hoor je vooral in winkels) betekent bijvoorbeeld 'dank'. Een ander beroemd Australisch woord is 'mate'. Dat hoor je echt overal. En wat dacht je van 'outback'? Ook dat woord kom je -uiteraard- nergens anders in de wereld tegen.

Australiërs vinden het leuk om woorden af te korten. In plaats van 'breakfast' (ontbijt) hoor je bijvoorbeeld 'brekkie'. En 'barbie' betekent 'barbeque' en 'footie' betekent 'football'.

Een ander 'taalverschijnsel' is het geven van bijnamen. Je bent pas Australiër als je een goede bijnaam hebt. Bij tennis heet ik bijvoorbeeld geen Sandra maar 'Dutchie'. Hoe kan het ook anders? De coach vertelde laatst  over een lange dame die als bijnaam de 'Exterminator' had. Misschien 'verdien' ik die bijnaam ooit nog wel eens maar nu moet ik het nog even doen met het bescheiden 'Dutchie'.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...