Sunday, May 15, 2011

Alcoholcontrole om half 12 's ochtends

Tot onze grote verbazing werden we zaterdagochtend om half 12 door de politie aangehouden voor een alcoholcontrole. We hadden net een paar koppen koffie achter de kiezen dus we grapten tegen de agent dat we onze caffeinelimiet waarschijnlijk hadden overschreden.  Dat kan namelijk.  Ha, ha!  De politieagent nam zijn werk serieus en hij vertelde ons dat het ons zou verbazen hoeveel mensen 's ochtends dronken achter het stuur zitten.

Nu weet ik ook waarom ze op dit gekke tijdstip stonden te controleren. Op de Telegraaf website staat een kort stukje met als kop 'Massaal arrest 'dronken idioten' Australië. Onze alcoholcontrole was blijkbaar onderdeel van 'Operation Unite', een grote landelijke actie om iets tegen het alcoholmisbruik te doen.

Er wordt in Australië inderdaad erg veel gedronken. We hadden het er vanmiddag nog over dat het op kantoor heel normaal is om op vrijdagmiddag om drie uur naar de kroeg te gaan en je daar helemaal vol te laten lopen. Daar zijn ze nog trots op ook. Dan hebben we het dus niet over jongelui die in het weekend uitgaan maar over doorsnee kantoormensen van onze eigen leeftijd.

Voor alle duidelijkheid, wij werden zaterdagochtend niet aangemerkt als 'dronken idioot' en konden gewoon doorrijden naar de dierentuin waar we ons hebben laten vollopen met nog meer koffie. Op de terugweg kwamen we gelukkig geen controle meer tegen.

Tuesday, May 10, 2011

Bellen met Australië


Toen ik klein was hadden we thuis alleen een vaste telefoonlijn. In de woonkamer stond nog zo’n hele grote zware zwarte telefoon met een draaischrijf. Ik weet ook nog dat we in het begin nog zo'n ouderwets kort telefoonnummer hadden van vijf cijfers. Later kwamen daar meer  cijfers bij. 

We hadden ook maar 1 telefoonlijn. Als de lijn bezet was hoorde je piep, piep, piep en verder niets. De ontvanger van het telefoontje hoorde niet dat nog iemand probeerde te bellen en je kon niemand in de wacht zetten. Berichten inspreken? Heus niet.

Zelf belde ik nooit naar het buitenland maar ik weet nog dat mijn ouders met feestdagen naar mijn oom en tante in Nieuw Zeeland belden. Dat gesprek moesten ze dan bij een telefoniste in Nederland aanvragen. Na een tijdje wachten, werden ze dan teruggebeld en kregen mijn ouders mijn oom en tante aan de lijn. Vanwege de vertraging op de lijn verliepen de gesprekken niet heel soepel.  

Als ik aan de kinderen probeer uit te leggen hoe het vroeger ging met telefoneren dan kijken ze mij aan alsof ik een grote grap vertel.

Wij zijn nu een paar jaar verder. Iedereen die wil, kan een '020' nummer in Nederland bellen om mij, 21.000 kilometer verderop in Sydney te kunnen bereiken. Op de telefoonrekening is dan niet terug te zien dat je naar het buitenland belt. Het staat op de rekening als een lokaal telefoontje. 

Als ik niet opneem, kun je een berichtje achterlaten en dan bel ik terug. Als je mij via de Skype belt in  Australië , en ik  heb mijn laptop niet aan, dan schakelt Skype automatisch over op mijn mobiele telefoon, waar ik ook ben. Ik kan een foto nemen op straat, en die meteen met mijn telefoon doorsturen naar Nederland. Ik kan een video opnemen en die opsturen of publiceren op het internet waar iedereen de video meteen kan bekijken.

Dit heeft het expatleven een stuk gemakkelijker gemaakt vergeleken met 30 jaar geleden. Australië ligt nog steeds een roteind van Nederland vandaan maar dankzij alle nieuwe technologie is het wel een stuk makkelijker om contact te houden.

Ik ben erg benieuwd naar de volgende stap. Als je kijkt wat er in de afgelopen 30 jaar al is veranderd dan moeten we straks op een totaal andere manier contact kunnen houden.  Verschijnen we straks levensecht in 3D op een videoscherm als we bellen?  Een Imax belevenis in de woonkamer? Ik hoop het.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...